ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ

­

ΑΡΧΑΙΚΗ ΕΠΟΧΗ: 7^ος - 6^ος αιώνας π.Χ.

1. ΑΡΙΩΝ (7^ος αιώνας π.Χ.)
Λυρικός ποιητής από την Μήθυμνα (Μόλυβο) της Λέσβου. Οι πληροφορίες που έχουμε για τον Αρίωνα είναι λιγοστές και προέρχονται κυρίως από τον ιστορικό Ηρόδοτο. Δεν γνωρίζουμε καν το έτος γεννήσεως και θανάτου του. Ήταν ο καλύτερος κιθαρωδός της εποχής του και συνεισέφερε στην εξέλιξη του διθυράμβου, του άσματος της διονυσιακής λατρείας, που αποτέλεσε τον πρόδρομο της τραγωδίας. Ως ποιητής και συνθέτης έγραψε άσματα (διθυράμβους) και προοίμια (κιθαρωδικούς κανόνες), από τα οποία δεν σώθηκαν ούτε ένας στίχος.

2. ΠΡΑΤΙΝΑΣ (6^ος-5^ος αιώνας π.Χ.)
Υπήρξε από τους πρώτους ποιητές της αρχαίας Ελλάδας. Έδρασε την εποχή γύρω στην 70η Ολυμπιάδα και θεωρείται ο εισηγητής του σατυρικού δράματος. Λίγα είναι γνωστά για την ζωή και το έργο του. Γεννήθηκε στους Φλειούς στην βορειοδυτική Αργολίδα. Ήταν σύγχρονος του Χοιρίλου και του Αισχύλου όταν ο Αισχύλος ξεκινούσε την καριέρα του. Φέρεται να έγραψε 18 τραγωδίες και 32 σατυρικά δράματα, αλλά τα έργα του έχουν χαθεί σχεδόν όλα. Εκτός των έργων του έγραψε και διθύραμβους και ωδές, τα λεγόμενα υπορχήματα. Ένα σημαντικό απόσπασμα διασώθηκε από τον Αθήναιο.

Ενδεικτικά αποσπάσματα έργων / Σωζόμενα:

«ΥΠΟΡΧΗΜΑ»



Αρχαίο κείμενο:

Τίς ο θόρυβος όδε;
Τίνα τάδε τα χορεύματα;
τίς ύβρις έμολεν επί Διονυσιάδα πολυπάταγα θυμέλαν;
Εμός, εμός ο Βρόμιος·
Εμέ δει κελαδείν, εμέ δει παταγείν,
άν’ όρεα σύμενον μετά Ναϊάδων,
οιά τε κύκνον άγοντα
ποικιλόπτερον μέλος.
Ταν αοιδάν κατέστασε Πιερίς βασίλειαν· ο δ’ αυλός
ύστερον χορευέτω, και γαρ έσθ’ υπηρέτας
Κώμω μόνον θυραμάχοις τε πυγμαχίαισι νέων θέλει
Έμμενας στρατηλάτας. [παροίνων
Παύε τον Φρυνίου ποικίλον πνοάν έχοντα.
Φλέγε τον αμελορυθμοβάταν θ’ υπαί
Τρυπάνω δέμας πεπλασμένον.
Η ιδού· άδε σοι δεξιά
και ποδός διαρριφά, θριαμβοδιθύραμβε
κισσοχαίτ’ άναξ, αλλ’ άκουε ταν εμάν Δώριον χορείαν.

Μετάφραση:

Ποιός ο θόρυβος τούτος;
Τι ειν’ αυτά τα πηδήματα;
ποια πρόβαλε ασκήμια στην Διονυσιακή πολυχτύπητη Θυμέλη;
Δικός μου, δικός μου ο Διόνυσος.
Πρέπει εγώ να τραγουδώ, πρέπει εγώ να θορυβώ,
στα βουνά με Νεράιδες πηδώντας,
καθώς ομορφοφτέρουγος κύκνος
ν’ αρχίζω το τραγούδι.
Στο τραγούδημα η Μούσα την πρώτη έδωσε θέση,
το σουραύλι να παίζει κατόπι.
Επειδή και του ειν’ υπηρέτης.
Ας είναι, αν το θέλει, αρχηγός
στις πατινάδες μονάχα των μεθυσμένων των νέων,
όταν θύρες χτυπούν κι όταν παίζουν γροθιές.
Σπάζε τον που έχει φωνή παρδαλόχρωμου κούβακα.
Στην φωτιά, στην φωτιά το καλάμι που φέρνει όλο σάλια,
τον πολυλογά φωνακλά,
τον παράφωνο χαλαστή του ρυθμού,
και που έχει κορμί με τρυπάνι φτιασμένο.
Να για ιδές! Το δεξί μου το χέρι για τιμή σου τ’ απλώνω
και το πόδι τινάζω, θριαμβοδιθύραμβε,
κισσοστεφάνωτε αφέντη, άκου την δική μου Δωρική χορωδία.


3. ΛΑΣΟΣ Ο ΕΡΜΙΟΝΕΥΣ (548-6^ος αιώνας π.Χ.)
Ήταν λυρικός ποιητής και μουσικός. Γεννήθηκε στην Ερμιόνη. Έζησε και έδρασε στην Αθήνα, στην αυλή του Ιππάρχου γιου του τυράννου των Αθηνών Πεισιστράτου. Από κάποιους κατατάσσεται στους επτά σοφούς της αρχαιότητας, αντί του Περιάνδρου. Θεωρείται ο μεγάλος μεταρρυθμιστής του διθυράμβου, ύστερα από τον Αρίωνα. Τελειοποίησε τον διθύραμβο, τους εγκυκλίους χορούς και ήταν ο πρώτος που έγραψε θεωρία της μουσικής. 

4. ΜΕΛΑΝΙΠΠΙΔΗΣ (τέλη 6^ου με αρχές 5^ου αιώνα π.Χ. ακμή)
Ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής διθυράμβων από τη Μήλο. Άκμασε περί τα τέλη του Στ' και Ε' αιώνα π.Χ. Υπήρξε ο αρχαιότερος αντιπρόσωπος της νέας τότε τεχνικής των διθυράμβων όπου οι διάλογοι δεν απαγγέλλονταν πλέον αλλά αυτά τα ίδια τα πρόσωπα εμφανίζονταν και παρίσταναν την υπόθεση. Αυτός πρώτος εισήγαγε τις «αναβολές» (= μικρά προοίμια), τα οποία και καυτηριάζει ο Αριστοτέλης στην «Ρητορική».

5. ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ (516-451 π.Χ.)
Ήταν αρχαίος Έλληνας συγγραφέας και λυρικός ποιητής απο την Κέα, για το έργο του οποίου ελάχιστα ήταν γνωστά ώσπου το 1896 βρέθηκε σε αιγυπτιακό τάφο από ιδιώτες ένας μεγάλος πάπυρος με εκατοντάδες στίχους του και προσέφερε όχι μόνο γνώσεις για τον ποιητή, αλλά και πάνω από εκατό καινούργιες λέξεις της ελληνικής γλώσσας που μέχρι τότε δεν είχαν μνημονευτεί σε λεξικά.

Ενδεικτικά αποσπάσματα έργων / Σωζόμενα:

«ΘΗΣΕΥΣ - ΑΘΗΝΑΙΟΙΣ»



Αρχαίο κείμενο:

‹ΧΟΡΟΣ› Βασιλεῦ τᾶν ἱερᾶν Ἀθανᾶν,
τῶν ἁβροβίων ἄναξ Ἰώνων,
τί νέον ἔκλαγε χαλκοκώδων
σάλπιγξ πολεμηΐαν ἀοιδάν;
5 ἦ τις ἁμετέρας χθονὸς
δυσμενὴς ὅρι᾽ ἀμφιβάλλει
στραταγέτας ἀνήρ;
ἢ λῃσταὶ κακομάχανοι
ποιμένων ἀέκατι μήλων
10 σεύοντ᾽ ἀγέλας βίᾳ;
ἢ τί τοι κραδίαν ἀμύσσει;
φθέγγευ· δοκέω γὰρ εἴ τινι βροτῶν
ἀλκίμων ἐπικουρίαν
καὶ τὶν ἔμμεναι νέων,
15 ὦ Πανδίονος υἱὲ καὶ Κρεούσας.

‹ΑΙΓΕΥΣ› Νέον ἦλθε‹ν› δολιχὰν ἀμείψας
κᾶρυξ ποσὶν Ἰσθμίαν κέλευθον·
ἄφατα δ᾽ ἔργα λέγει κραταιοῦ
φωτός· τὸν ὑπέρβιόν τ᾽ ἔπεφνεν
20 Σίνιν, ὃς ἰσχύϊ φέρτατος
θνατῶν ἦν, Κρονίδα Λυταίου
σεισίχθονος τέκος·
σῦν τ᾽ ἀνδροκτόνον ἐν νάπαις
Κρεμμυῶνος ἀτάσθαλόν τε
25 Σκίρωνα κατέκτανεν·
τάν τε Κερκυόνος παλαίστραν
ἔσχεν, Πολυπήμονός τε καρτερὰν
σφῦραν ἐξέβαλεν Προκό-
πτας, ἀρείονος τυχὼν
30 φωτός. ταῦτα δέδοιχ᾽ ὅπᾳ τελεῖται.

‹ΧΟ.› Τίνα δ᾽ ἔμμεν πόθεν ἄνδρα τοῦτον
λέγει, τίνα τε στολὰν ἔχοντα;
πότερα σὺν πολεμηΐοις ὅ-
πλοισι στρατιὰν ἄγοντα πολλάν;
35 ἢ μοῦνον σὺν ὀπάοσιν
στείχειν ἔμπορον οἷ᾽ ἀλάταν
ἐπ᾽ ἀλλοδαμίαν,
ἰσχυρόν τε καὶ ἄλκιμον
ὧδε καὶ θρασύν, ὃς τ‹οσ›ούτων
40 ἀνδρῶν κρατερὸν σθένος
ἔσχεν; ἦ θεὸς αὐτὸν ὁρμᾷ,
δίκας ἀδίκοισιν ὄφρα μήσεται·
οὐ γὰρ ῥᾴδιον αἰὲν ἔρ-
δοντα μὴ ᾽ντυχεῖν κακῷ.
45 πάντ᾽ ἐν τῷ δολιχῷ χρόνῳ τελεῖται.

‹ΑΙΓ.› Δύο οἱ φῶτε μόνους ἁμαρτεῖν
λέγει, περὶ φαιδίμοισι δ᾽ ὤμοις
ξίφος ἔχειν ‹ἐλεφαντόκωπον›
ξεστοὺς δὲ δύ᾽ ἐν χέρεσσ᾽ ἄκοντας
50 0κηὔτυκτον κυνέαν Λάκαι-
ναν κρατὸς πέρι πυρσοχαίτου·
χιτῶνα πορφύρεον
στέρνοις τ᾽ ἀμφί, καὶ οὔλιον
Θεσσαλὰν χλαμύδ᾽· ὀμμάτων δὲ
55 στίλβειν ἄπο Λαμνίαν
φοίνισσαν φλόγα· παῖδα δ᾽ ἔμμεν
πρώθηβον, ἀρηΐων δ᾽ ἀθυρμάτων
μεμνᾶσθαι πολέμου τε καὶ
χαλκεοκτύπου μάχας·
60 δίζησθαι δὲ φιλαγλάους Ἀθάνας.

Μετάφραση:

Ω, της ιερής Αθηνάς βασιλιά,
των αβροδίαιτων κυβερνήτη Ιώνων,
τί ᾽ταν η πολεμόκραχτη φωνή
που η σάλπιγγα η χαλκόστομη, νά, τώρα δα, έχει βγάλει;
Της χώρας μας τα σύνορα
ξένου, εχθρικού στρατού αρχηγός
μην ήρθ᾽ εδώ και τα ᾽ζωσε;
Άγριοι μην πλάκωσαν ληστές
και βάζουν μπρος κοπάδια αρνιά
καταπονώντας τους βοσκούς;
Ή την καρδιά σου τί άλλο την ταράζει;
Απ᾽ τον καθένα πιότερο, θαρρώ,
μπορείς εσύ, της Κρέουσας γιε και του Πανδίονα, να ᾽χεις
νιους αντρειωμένους για βοηθούς·
γι᾽ αυτό, μην στέκεις· έλα, μίλησέ μας.

Μαντατοφόρος ήρθε απ᾽ τον Ισθμό,
πεζός τον τόσο δρόμο, και για εξαίσια
έργα μάς είπε ενός παλικαριού·
τον Σίνη, χεροδύναμον όσο θνητός κανένας,
γιο του Λυταίου που σειεί την γη,
τον σκότωσε· και στις λακκιές
του Κρεμμυώνα ξέκαμε
το φονικόν αγριόχοιρο·
έπειτα και το Σκίρωνα
τον άνομο· κι ανάγκασε
τον Κερκυόνα να πάψει να παλεύει·
μα και του Πολυπήμονα η βαριά
απ᾽ του Προκρούστη πια έπεσε, η ασήκωτη, τα χέρια·
βρήκε άλλον δυνατότερο.
Τί θά ᾽βγει απ᾽ όλα αυτά; Δεν ξέρω· τρέμω.

Ποιό παλικάρι να ᾽ναι κι από πού;
και τί στολή φορεί; τί λέει ο κράχτης;
Πολύ στρατό οπλισμένον οδηγεί
ή μόνος, μ᾽ ένα δυο οπαδούς, γυρνά στα ξένα μέρη
ταξιδευτής περαστικός;
Δύναμη θα ᾽χει κι αντοχή
και θα ᾽ναι απόκοτος πολύ,
για να μπορεί τόσων αντρών
την γεροσύνη να νικά·
ίσως ακόμα ένας θεός
να τον κεντά, για να παιδεύει εκείνους
που κάνουν το κακό· δεν είναι δα
κι εύκολο, σε άλλους συμφορές σα φέρνεις, να μην πάθεις
κάποια κι εσύ· με τον καιρό
τα πράγματα όλα βρίσκουν ένα τέλος.

Έχει, έτσι λέει, δυο μόνο συνοδούς·
απ᾽ τους λαμπρούς τούς ώμους κρεμασμένο
σπαθί με φιλντισένια την λαβή·
πελεκητά στα χέρια του κρατά δυο ακόντια· κράνος
καλόφτιαχτο, λακωνικό,
σκέπει τα ρούσα του μαλλιά·
στο στήθος γύρω, πορφυρός
χιτώνας και θεσσαλική
σγουρή χλαμύδα· λάμπουνε
τα μάτια σαν από λημνιά
κόκκινη φλόγα· κι είναι, λένε, αγόρι
νιούτσικο ακόμα, αλλά πολεμικά
παιχνίδια πάντα μελετά, στους μπρούτζινους της μάχης
βρόντους ο νους του αδιάκοπα.
Και στην λαμπρή ζητά να φτάσει Αθήνα.


ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΠΟΧΗ: 5^ος - 4^ος αιώνας π.Χ.
5. ΔΙΑΓΟΡΑΣ Ο ΜΗΛΙΟΣ (5^ος αιώνας π.Χ. ακμή)
Ήταν Έλληνας διθυραμβικός ποιητής και σοφιστής του 5ου αιώνα π.Χ. Στην αρχαιότητα αναφέρεται ως άθεος. Πέρα από αυτό το στοιχείο ωστόσο, υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με την ζωή και τα πιστεύω του. Κατέκρινε την ελληνική θρησκεία και ασκούσε κριτική στα ελευσίνια μυστήρια. Οι Αθηναίοι τον κατηγόρησαν για ασέβεια και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη. Πέθανε στην Κόρινθο.

6. ΛΑΜΠΡΟΚΛΗΣ (5^ος αιώνας π.Χ.)
Αθηναίος μουσικός. Υπήρξε μαθητής του Αγαθοκλή και δάσκαλος του Σοφοκλή. Διασώζεται μόνο η αρχή του έργου του Ύμνος στην Αθηνά, το οποίο μνημονεύεται από τον Αριστοφάνη ως σύνθεση άψογης κλασικής τεχνοτροπίας.

7. ΚΙΝΗΣΙΑΣ (450-390 π.Χ.)
Αθηναίος διθυραμβοποιός. Ήταν γιος του κιθαρωδού Μέλητα. Ήταν κουτσός και ισχνός, ασεβέστατος και κακός ποιητής, κατά τη μαρτυρία του Πλούταρχου στα Ηθικά. Η συμπεριφορά του έγινε στόχος των κωμικών ποιητών και ειδικά του Αριστοφάνη. Παροιμιώδης έμεινε η φράση «Κινησίου δραν», που αναφερόταν σε ανθρώπους ανάγωγους και ασεβείς. Περίπου το 400 π.Χ. κατόρθωσε να ψηφιστεί νόμος ο οποίος καταργούσε τον χορό από την κωμωδία, γι’ αυτό και τον αποκάλεσαν χοροκτόνο. Ο Κινησίας αρρώστησε, ταλαιπωρήθηκε πολλά χρόνια και πέθανε σε μεγάλη δυστυχία.

Ενδεικτικά αποσπάσματα έργων / Σωζόμενα:

«ΟΡΝΙΘΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ – ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ»

(στ. 1436-1475)

ΚΙΝΗΣΙΑΣ
Ω, με φτερούγες ανάλαφρες πάω για τον Όλυμπο,
κι όπως πετώ, μουσικόδρομους πάντα καινούριους...

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ
Φορτίο φτερά χρειαζόμαστε για τούτον.

ΚΙΝΗΣΙΑΣ
Ακολουθώ με μυαλό και κορμί που ποτέ δε δειλιάζουν.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ
Ω, χαίρε, Kινησία, κουφόξυλό μου.
Πώς το κουτσό εδώ πόδι κυκλοφέρνεις;

ΚΙΝΗΣΙΑΣ
Θέλω πουλί, θέλω αηδόνι να γίνω γλυκόλαλο.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ
Kόψε τις μελωδίες και πες τι θέλεις.

ΚΙΝΗΣΙΑΣ
Θέλω να με φτερώσεις, να πετάξω
στους αιθέρες ψηλά, κι από τα νέφη
πρωτόφαντους διθύραμβους ν' αρπάξω,
χιονοδαρμένους κι αεροσαλεμένους.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ
Oι διθύραμβοι πιάνονται απ' τα νέφη;

ΚΙΝΗΣΙΑΣ
Nαι, κρέμεται από κει η δική μας τέχνη.
Tων διθυράμβων είναι αιθέρια η λάμψη,
σκοτεινή, μαυρογάλαζο ένα φέγγος,
φτεροσάλευτη· για άκου, να το νιώσεις.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ
Δεν είναι ανάγκη.

ΚΙΝΗΣΙΑΣ
Θες δε θες, θ' ακούσεις.
Για σε όλον θα ιστορήσω τον αέρα.
Ω εσείς μορφές των πετούμενων,
των αιθερόδρομων,
των μακρολαίμικων...

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ
Oοοόπ!

ΚΙΝΗΣΙΑΣ
Όπως πηδώ μες στο πλάνο μου τρέξιμο, να 'τανε
με των ανέμων να πάω τις πνοές...

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ
Θα κόψω τις πνοές σου, μα το Δία.

ΚΙΝΗΣΙΑΣ
Μια προς το νότο ακλουθώντας το δρόμο,
μια στο βοριά το κορμί μου ζυγώνοντας,
την αυλακιά τ' ουρανού την αλίμενη σκίζοντας.
την αυλακιά τ' ουρανού την αλίμενη σκίζοντας.
Γέρο, σοφή κι ωραία η σκέψη σου ήταν.

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ
Σε κάνω φτεροσάλευτο, δε θέλεις;

ΚΙΝΗΣΙΑΣ
Πώς φέρνεσαι έτσι στον ποιητή, που κύκλιους
χορούς γυμνάζει κι οι φυλές μαλώνουν
ποια να τον πρωτοπάρει;

ΠΕΙΣΕΤΑΙΡΟΣ
Θες να μείνεις
κοντά μας και Xορό να προγυμνάσεις
από πετούμενα όρνια; Kεκροπίδα
φυλή, και χορηγός ο Λεωτροφίδης.

ΚΙΝΗΣΙΑΣ
Tο βλέπω, με γελάς, μα εγώ, να ξέρεις,
με πείσμα θα επιμείνω, ώσπου να πάρω
φτερά και να πετάω μες στον αέρα.


8. ΤΙΜΟΘΕΟΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ (450-360 π.Χ.)
Γεννήθηκε γύρω στο 450, πέθανε σε μεγάλη ηλικία γύρω στο 360. Είχε φιλία με τον Ευριπίδη, έζησε για ένα διάστημα στην Αθήνα, ίσως και στην Μακεδονία. Κατά την παράδοση έγραψε διθυράμβους και νόμους και συνέχισε με μουσικούς νεοτερισμούς την ποίηση του δασκάλου του Φρύνη του Μυτιληναίου. Ο Τιμόθεος αύξησε τον αριθμό των χορδών της λύρας σε 11, έφερε σημαντικά μεγαλύτερη ποικιλία μέτρων και τόνων και εισήγαγε μονωδικά τραγούδια στο διθυραμβικό χορικό τραγούδι. Πολύ λίγα αποσπάσματα από την ποίηση του Τιμόθεου έχουν διασωθεί, από τον  Κύκλωπα, την  Νιόβη, τον  Ύμνο στην Αρτέμιδα, και ιδιαίτερα από τον περίφημο νόμο τουΠέρσαι(223 στίχοι), που βρέθηκε το 1902 σ' έναν πάπυρο στο Αμπουκίρ της Αιγύπτου.

Ενδεικτικά αποσπάσματα έργων / Σωζόμενα:

«ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ»

Αρχαίο κείμενο:

Ουκ αείδω τα παλαιά
καινά γαρ μάλα κρείσσω·
νέος ο Ζευς βασιλεύει,
το πάλαι δ' ήν Κρόνος άρχων.
Απίτω Μούσα παλαιά.

Μετάφραση:

Δεν τραγουδώ τα παλιά,
τα νέα είναι πολύ ανώτερα·
Τώρα βασιλεύει ο νέος Δίας,
τον παλιό καιρό άρχοντας ήταν ο Κρόνος.
Ας πάει μακριά η παλαιά Μούσα.


9. ΑΡΙΦΡΩΝ Ο ΣΙΚΥΩΝΙΟΣ (440-370 π.Χ.)
Διθυραμβοποιός από την Σικυώνα. Έγραψε παιάνα προς τη θεά Υγεία, που βρέθηκε σε ενεπίγραφο λίθο (σήμερα βρίσκεται στο Κάσσελ της Γερμανίας). Πέρα από τον τόπο καταγωγής του, δεν έχουμε σχεδόν καμία πληροφορία σχετικά με το πρόσωπό του, καθώς οι μοναδικές πηγές που αναφέρονται σ΄ αυτόν είναι το έργο Δειπνοσοφισταί του Αθηναίου Ναυκρατίου.

Ενδεικτικά αποσπάσματα έργων / Σωζόμενα:

«ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ»



Αρχαίο κείμενο:

Υγίεια βροτοίσι πρεσβίστα μακάρων, μετά σεύ
ναίοιμι τό λειπόμενον βιοτάς, σύ δέ μοι πρόφρων ξυνείης:
ει γάρ τις ή πλούτου χάρις ή τεκέων
ή τάς ισοδαίμονος ανθρώποις βασιληίδος αρχάς ή πόθων
ούς κρυφίοις 'Αφροδίτας έρκεσιν θηρεύομεν,
ή εί τις άλλα θεόθεν ανθρώποισι τέρψις ή πόνων
αμπνοά πέφανται,
μετά σείο, μάκαιρ' `Υγίεια,
τέθαλε καί λάμπει Χαρίτων οάροις:
σέθεν δέ χωρίς ούτις ευδαίμων έφυ.

Μετάφραση:

Υγεία, για τους θνητούς η πιο σεβαστήτων μακαρίων θεών, μαζί σου
να ζούσα τη ζωή που μου μένει κι ευμενής να μου ήσουν!
Γιατί αν υπάρχει κάποια χαρά στα πλούτη ή τα παιδιά,
ή στη βασιλική εξουσία, που υψώνει τον άνθρωπο ως τους θεούς,
ή στους πόθους, που με τα κρύφια βρόχια της Αφροδίτης θηρεύουμε,
ή αν οι θεοί χαρίζουν κάποια άλλη χαρά στους ανθρώπους
ή απ’ τους κόπους ανάπαυση,
μαζί σου, μακάρια Υγεία,
όλα αυτά θάλλουν και λάμπουν και έχουν τη συντροφιά των Χαρίτων.
Χωρίς εσένα κανείς δεν είναι ευδαίμων.


10. ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ (435-380 π.Χ.)
Διθυραμβοποιός της κλασσικής εποχής που γεννήθηκε στα Κύθηρα. Όταν ήταν ακόμη παιδί, περίπου 12 ετών, αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε ως δούλος στην Αθήνα, ώσπου να τον απελευθερώσει ο Μελανιππίδης, ο οποίος τον δίδαξε να συνθέτει διθυράμβους. Ο Φιλόξενος συνέθεσε είκοσι τέσσερις διθυράμβους και έγινε γνωστός για την πρωτότυπη έκφραση και τη μελωδικότητα του έργου του. Εξ αυτών φημισμένος είναι ο διθύραμβος του «Κύκλωπα», ένα ερωτικό άσμα των Κυκλώπων προς την Γαλάτεια.

11. ΤΕΛΕΣΤΗΣ Ο ΣΕΛΙΝΟYΝΤΙΟΣ (420-345 π.Χ.)
Λυρικός ποιητής από την Σελινούντα της Σικελίας. Πασίγνωστος διθυραμβοποιός, νικητής σε σχετικούς αγώνες στην Αθήνα και φορέας αλλαγών στην σύνθεση, για τις οποίες επικρίθηκε από τους συντηρητικούς. Σώζονται ελάχιστα αποσπάσματα από τα έργα του «Αργώ», «Ασκληπιός» και «Διθυραμβικός Υμέναιος».

12. ΛΙΚΥΜΝΙΟΣ Ο ΧΙΟΣ (4^ος αιώνας π.Χ.)
Ρήτορας και διθυραμβοποιός. Μαθητής του Γοργία και δάσκαλος του Πώλου. Κατά τον Αριστοτέλη οι διθύραμβοι του Λικυμνίου δεν ήταν κατάλληλοι για εκτέλεση, παρά μόνο για ανάγνωση. Ο Πλάτων επικρίνει τον Λικύμνιο για το ρητορικό και στομφώδες ύφος των ποιημάτων του.

13. ΠΟΛΥΕΙΔΟΣ Ο ΣΟΦΙΣΤΗΣ (4^ος αιώνας π.Χ.)
Κατά το Διόδωρο Σικελιώτη ασχολήθηκε και με την τραγωδία και με την γραφική.

14. ΑΡΓΑΣ (380 π.Χ.)
Ήταν Έλληνας ποιητής των αρχαίων χρόνων. Από τον Πλούταρχο περιγράφεται ως δημιουργός αηδιαστικών και ενοχλητικών ποιημάτων (νόμων πονηρῶν καὶ ἀργαλέων ποιητής).

 

****************

Πηγές:

https://el.wikipedia.org
http://www.visitkythera.gr
http://www.ygeiaonline.gr
http://www.sakketosaggelos.gr
http://www.greekalert.com/2014/05/blog-post_2624.html
https://books.google.gr
https://annyra.wordpress.com
http://art-hellas.blogspot.gr/2012_01_01_archive.html
http://ebooks.edu.gr
http://heterophoton.blogspot.gr/2015/08/blog-post_22.html
http://thesecretrealtruth.blogspot.comhttp://www.davidkammphotoworks.com
http://pattiken-pattiken.blogspot.gr/2016_04_01_archive.html