Να ζεις αληθινά ένα παραμύθι, ή παραμυθένια μιαν αλήθεια;

Άρθρο του Κυριάκου Κυτούδη

Η απουσία κριτικής σκέψης, μας κάνει να αναρωτιόμαστε ποιο είναι άραγε το σωστό, και ποια η αλήθεια; Ένα αιώνιο ερωτηματικό που η αυτόματη απάντησή του, ανάγεται στην απόλυτη ψυχολογία και προγραμματισμό του πλήθους, του μύθου, του φόβου και της ουτοπίας, της κοινωνίας και στην έλλειψη της πλέριας αβερτοσύνης που δεν μας δόθηκε ίσως μέσω της σκέψης ποτέ, κι έτσι… η αυτονόητη απάντηση και αλήθεια μας είναι πως:

1 - Να ζεις αληθινά ένα παραμύθι

Και μοιάζει πράγματι με μιαν αλήθεια γιατί πόσες φορές στα όνειρά μας, δεν είχαμε αγνάντιο ένα βασιλόπουλο, μια πριγκίπισσα, ένα κάστρο. Πόσες φορές δεν μισέψαμε από την σκληρή πραγματικότητα ανάμεσα σε πινέλα και χρώματα, και πόσες φορές δεν ζωγραφίσαμε τον κόσμο που ονειρευτήκαμε για να ξεφύγουμε από την αλήθεια και την πραγματικότητα, που όταν ξυπνάμε διαπιστώνουμε δυστυχώς, ότι επειδή δεν μάθαμε ποτέ να σκεφτόμαστε, γεννηθήκαμε μεν άσπαρτος αγρός, αλλά παραμένουμε μέχρι και σήμερα σε αγρανάπαυση!

Δεν αδράξαμε ποτέ την αειφορία της φύσης που έχει όλες τις απαντήσεις, δεν μιλήσαμε ποτέ με τον ήλιο, δεν γευτήκαμε το μπρούσκο που κρύβει η καλημέρα μιας ευχής, δεν φυτέψαμε αγιόκλημα και δυοσμαρίνες στις αυλές της ψυχής μας και ποτέ, μα ποτέ δεν ανησυχήσαμε και δεν αμφιβάλλαμε για τίποτα. Κι έτσι ασέληνοι μες στην αχνοκεριά, φωτιζόμαστε μονάχα απ’ το εγώ μας, τον μοναδικό και απόλυτο εχθρό μας. Γιατί τελικά, ποτέ δεν αγκαλιάσαμε κανέναν ουρανό, παρά μονάχα τον εαυτό μας.

Κι έτσι η αλήθεια, όπως τις περισσότερες φορές είναι σκληρή, δεν μας κάνει τις χάρες σύμφωνα με τις όποιες αναστολές, φόβους και ανασφάλειές μας και δυστυχώς η αλήθεια είναι, ότι ένα παραμύθι, επειδή ακριβώς είναι παραμύθι δεν βιώνεται ποτέ, είναι μια ουτοπία. Άρα, αυτό που μας μένει να πούμε, είναι πως:

2 – Να ζεις παραμυθένια μιαν αλήθεια

Και φαίνεται να είναι σωστό. Δηλαδή μια κατάσταση που να την βιώσουμε με τέτοιον τρόπο, που να μοιάζει όπως παραμυθένια το πλάσαμε τόσες και τόσες φορές. Από τα παραμύθια κάποιας γιαγιάς ίσως, ή από κάποια ανεκπλήρωτα όνειρα κι όταν στο ελάχιστο συμβεί, τότε η ευτυχία θα είναι να βιώσουμε την αλήθεια, το γεγονός, μ’ έναν απόλυτα παραμυθένιο τρόπο. Μοιάζει πολύ καλό όμως, για να είναι αλήθεια!

Δυστυχώς όμως οι λέξεις, ποτέ δεν μας κάνουν την χάρη γιατί δεν έχουν απλά την δική τους ιστορία, αλλά αξία και σημειολογία κι όταν τις προσπερνάμε, τότε μαθηματικά οδηγούμεθα πάντοτε, ή τις περισσότερες φορές σε λάθος συμπεράσματα. Άλλωστε, η γλώσσα μας έχει το σημαίνον και σημαινόμενον. Δηλαδή αυτό που λέει, και αυτό που θέλει να πει και όπως έχει πει ο Αντισθένης: «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Όταν με τίποτε, μα με τίποτε δεν προσπερνούμε τις λέξεις, τότε έχουμε και τις απαντήσεις, τότε έχουμε και την απόλυτη αλήθεια.

Έτσι λοιπόν, αλλάζουμε και πάλι ρότα και αναλύοντας θα δούμε πως μύθος, είναι η «μη θέαση», αυτό που δεν φαίνεται που σημαίνει, ότι κρύβει μιαν αλήθεια και τελικά στο τέλος, εάν το ζητούμενό μας είναι να ζήσουμε «αληθινά ένα παραμύθι», θα έχουμε κάνει και πάλι λάθος. Μπορεί όμως να πει κάποιος, μα δεν μπορούμε να ζήσουμε ας πούμε, έναν παραμυθένιο γάμο; Η απάντηση είναι ναι, φυσικά και μπορούμε, αλλά ας απαντήσουμε στο τι τελικά ζήσαμε; Αληθινά ένα παραμύθι; Ή παραμυθένια μιαν αλήθεια; Και φυσικά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πούμε, ότι βιώσαμε ένα αληθινό παραμύθι!

Παρά του μύθου λοιπόν, παρά της μη θέασης, κι όταν αυτό τελικά θεάται, αποκαλύπτεται μιαν αλήθεια και τότε, πάμε στην μοναδική παραδοχή που είναι:

3 – Να ζεις αληθινά μιαν αλήθεια

Μοιάζει να είναι και το απόλυτα σωστό αφού οι μεγάλες αλήθειες, δεν ανακαλύπτονται αλλά αποκαλύπτονται όπως είναι ο Θεός, η Φύσις, η ποίηση κ.α. Όχι έτσι απλά φυσικά αλλά μετά από πολύ σκάψιμο και αφού έχουμε φροντίσει, να μην παραμένουμε αγρός σε αγρανάπαυση και μάλιστα ανήλιαγος, αλλά αντί πάσης θυσίας και ως άλας της γης, να είμαστε σε συνεχή καλλιέργεια. Θα πρέπει να παίρνουμε το τίποτα και να το κάνουμε κάτι. Να γίνουμε ανυφάντρες, παίρνοντας απ’ τους αγέρηδες ταξίμια, τ’ αδράχτι απ’ τον ήλιο και το στημόνι απ’ τις γειτονιές των άστρων και να κάνουμε τον αγρό να θάλλει. Να διώξουμε τ’ απόσκια απ’ τα όνειρά μας και να φτιάξουμε διάσελα χρωματιστά, με ό,τι χρώμα μας αρέσει, αρκεί να ζωγραφίζουμε κάτι.

Και τότε θα κατανοήσουμε ίσως, πως γίνεται ένα και μόνον χελιδόνι, να φέρνει την άνοιξη. Γίνεται; Γίνεται! Κι αν τύχει και δεν έρθει, όπως λέει και ο μεγάλος μας ποιητής Ελύτης, «την άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις».

Έτσι λοιπόν, από την μία φαίνεται τελικά πως είναι σωστό το «να ζεις αληθινά μιαν αλήθεια» και από την άλλη, εάν σταθούμε στην λέξη αλήθεια, πάλι θα έχουμε πρόβλημα γιατί το αρχαίο «Άλη», που σημαίνει αναζήτηση, αναζήτηση του θείου, που είναι και η μοναδική αλήθεια! Αλλά και να επιλέξουμε εννοιολογικά αυτό που όλοι εννοούμε ότι είναι, το «να ζεις αληθινά μιαν αλήθεια», έρχεται τότε σε αντίθεση με το ξυράφι του Όκαμ, που όλοι οι μεγάλοι στοχαστές των αιώνων συμφωνούνε και είναι το ότι:

«Εάν σε μια ερώτηση, έχουμε ενδεχομένως δύο σωστές απαντήσεις τότε, η πιο σωστή, είναι πάντοτε μα πάντοτε μία, και είναι πάντοτε η πιο απλή.

Εδώ όμως έχουμε τρεις φαινομενικά σωστές απαντήσεις που και οι τρεις, από την μία τεκμηριώνονται και από την άλλη, καταρρίπτονται και θα πρέπει στο τέλος, να βρούμε την πιο σωστή, που είναι και η πιο απλή, και όχι κατ' ανάγκη την πιο αληθινή!

Η πιο αληθινή, είναι σίγουρα το να ζεις αληθινά μιαν αλήθεια! Και θα πει κάποιος… όπως είναι η ζωή μας, να την ζούμε λεπτό το λεπτό, το κάθε σήμερα, το κάθε τώρα, το κάθε δευτερόλεπτο. Σωστό ακούγεται, αλλά, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι η αλήθεια που νομίζουμε ότι ζούμε, δεν είναι ένα παραμύθι που μας πλάσανε, και απλά νομίζουμε ότι το ζούμε. Το λέει ο Πλάτων στην σπηλιά, το λένε πολλοί με το εικονικό σύμπαν και το Μάτριξ που σημαίνει, ότι ζούμε σε μιαν ουτοπία, έτσι, είμαστε προγραμματισμένοι να ζούμε και δεχόμαστε αδιαμφισβήτητα τον προγραμματισμό χωρίς να κάνουμε τον κόπο να σκεφτούμε, να αμφιβάλλουμε, να ψάξουμε για να βρούμε την αλήθεια.

Σύμφωνα λοιπόν με το ξυράφι του Όκαμ, η σωστή απάντηση υπάρχει και είναι απλή. Πάντοτε υπήρχε και πάντοτε, ήτανε απλή και είναι μόνον μία.

Ποια;

Τον δρόμο για την απάντηση, τον δείχνει ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική» λέγοντας:

Σκάψε! Τι βλέπεις;
Ανθρώπους και πουλιά, νερά και πέτρες!
Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
Ιδέες κι ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα.
Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θα ΄ναι ο θάνατος.
Σκάψε ακόμα!
Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γροικώ και κλάματα, φτερά γροικώ στον άλλον όχτο!
Μην κλαις! Μην κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά, είναι η καρδιά σου!